Localisation : Un bunker sous terre au milieu du Sahara
Année : 2050
Jour et heure : cela ne nous importe plus, maintenant que le monde est détruit, nous n’avons plus l’heure mais nous avons le temps : enfin !
Je n’ai rien oublié de mon ancienne vie, de tout ce que j’ai perdu, de la beauté d’un coucher de soleil, du mouvement lent et majestueux des vagues sur la plage de mon enfance, des histoires que me racontait ma mère. Je n’ai rien oublié du rire joyeux de mes propres enfants jouant à la balle au prisonnier dans le jardin. Rien non plus de ma sœur et mon frère, de notre enfance de petits noirs dans un village de France qui nous a tôt appris à affronter l’adversité. Je n’oublie pas que j’ai été heureuse. J’ai construit ma force et mon énergie, j’ai pu penser l’avenir malgré le Grand Effondrement parce que je savais que ce bonheur-là était possible, qu’une communauté bienveillante, imaginative pouvait sauver du pire des malheurs.
Je suis la plus vieille du projet, c’est moi qui l’ait conçu. Ici, il m’appelle tous Vieille Mère.
J’ai tout perdu au moment du Grand Effondrement en 2030. Tous ceux que j’aimais, ma maison, ma famille, les couchers de soleil, la mer, le chant doux des oiseaux au printemps, la caresse du vent sur mon visage, la table garnie et les amis en fête. Tout !
Depuis des décennies les puissants se faisaient la guerre. Ils fabriquaient des armes sophistiquées, ils n’avaient pas envisagé que leur avidité, leur quête d’un pouvoir hégémonique finiraient par créer notre perte à tous. Le budget de la défense était de plus en plus important, au détriment de la santé, du bien commun. L’éducation avait été abandonnée, la santé des plus fragiles délaissée, ils nous avaient transformés en corps brisés, malades, mal-éduqués, effrayés et méchants. Ils avaient permis que la terre soit abimée pour le confort immédiat de certains, ils avaient moqués, contredits les scientifiques qui prédisaient le désastre écologique en cours. Alors même que les tempêtes étaient plus virulentes, les incendies plus destructeurs et que des sécheresses terribles nous rendaient plus fragiles, ils avaient réussi à nous convaincre que l’étranger était le plus grand danger qui soit, à nous monter les uns contre les autres jusque dans notre intimité. Et quand ils avaient utilisé leurs armes, leurs bombes, nous avions applaudi parce que ce n’était pas contre nous mais contre des hommes, des femmes, des enfants que l’on nous désignait comme ennemis. Des personnes que nous n’avions jamais vu, qui vivaient à des milliers de kilomètres de nous et que nous les autorisions à massacrer parce qu’ils nous répétaient « c’est eux ou vous ! »
Je suis née à la fin du siècle dernier, j’étais là, j’ai tout vu. J’ai, inscrit dans ma mémoire comme un tatouage au fer rouge, la première bombe nucléaire et celles qui ont suivies en rétorsion. Je ne sais plus qui a commencé. Il n’y a plus personne pour écrire cette histoire. Je ne sais plus si c’était la Chine, les USA, la Russie, Israël ou la France. Dans le Projet Anticipation, nous avons compris qu’aucune guerre n’est nécessaire, aucune ne se gagne. Le premier sang versé à l’origine du monde crie vengeance et dans un cercle pervers, dévastateur, les mêmes horreurs se reproduisent.
J’étais ce qu’on appelait en ce temps-là une nerd. Très jeune, j’avais compris l’intérêt de l’informatique, du numérique et de la façon dont on pouvait s’en servir soit pour abêtir, dominer, s’enrichir, soit pour rendre les nôtres plus conscients de leur vulnérabilité et plus solidaires. J’ai choisi la seconde option.
Nous étions six femmes : Joyce et Annabella qui nous viennent des Etats Unis et du Brésil, Hua qui est chinoise, Rim qui est libanaise, Chloé française et moi, Sol, diminutif de mon prénom car mes parents m’ont appelée Soleil, prénom que j’ai transformé en Sol, comme le plancher où j’ai besoin de m’arrimer. Pas aussi vaste que la terre, mais Sol, comme l’endroit à la fois modeste et essentiel où tu poses tes pieds à chaque pas.
Le monde allait à vau-l’eau, j’ai contacté les femmes les plus brillantes de leur génération et elles m’ont écoutées quand je leur ai dit, « tout ça va mal se finir, nous devons nous préparer dès à présent à accoucher de l’avenir »
C’est ainsi qu’est né le Projet Anticipation. Le plan B d’un monde qui, c’était à prévoir, a implosé. Nous avons inventé la machine à remonter le temps et décider de réparer notre monde cassé en sauvant Les Vulnérables.
xxx xxxxxxx xxxèx xx xéxéxxxxxxxx, xxxx xxx xxxxxxxxxx xxxxx xx xxx xxxxxx xxxxxxxxxxx. xxxx xxxxxxxx xxxxx xx xx xxxx xxxxxxx xx xxxxxx xxxxx xxxxxxx xx’xxxx xx xxxx xx xxxéx xxx xxx xxxx xxxx.
xx xxx x’xxxèx-xxxx, xxxx xéxxxx xxxx xx xêxx x’x xxxxx xx xxxxxxxx. xxxx xxxxxx xx xxxxxxx, xxxxx xxx xx xxxxxxx xxxx xxxxxxxx xx xxxxxx xx xèxx xxxx xxxx xx x’xxxxxxxxxxx xxxxxèxxxxxx.
xxxx xxxxxxx xxx xxxxxxxxx xx xx xxxxxx xxxx xx xxxxx, xxxxx xxx xéxx xx xxxxxx xx xéxxxxxxx. xxxx xéxxxx xxx xxxx xx xxxxxxxxx xx xxxéx.
xxx xx xxxxx, xxxx xxxxxxx à xx xxxxxxxxxxxx xx’xxxx x xx xxxx xxxx xx xxxxxxxx xxxxxxx, xxxxxx xxxxxx : xxx xxxx xxxxxxxxxxx xx xxxéx xx x xxx xxxx xxxxxxxxxxx, xxx xxxxxxx xxxxxxxxxx.
xxxxx xx’xxxx xxxxxxxx xx xxxéx, xxxx xxx xxxxxxxxxéx xxx xx xxxxxxxx xxxxxxxx xxx xx xxxx xx xxx xxxxéxx. xx xxxx xxxxxx xxxxxxx xx xxxxxx xx xxxéx.
xxxx xxxxxxxx xx xxxxxxxxx xxx xxx xxxxxx, xxx xxxxxxxx xxxxxéxx xx xxx xxxxxxx xxxx. xx xxx xxèx xxxxxéxxxx, xxxxéxxxxx xx xxx xxxxxxx xx xxxxx xxxxx.
xxxx xxxxçxxx xx xxxxxxxx à xéxx xx xx xxx xxxxxxxx xx x’xxxx xxx xxxx xxxx xx xéxxxxxxxxx xx x’xxxxx. xxxxx-xx xxxxxxxxxx. xxxxxxéx, xxxx xxxxxxxx xxx xxxxxx. xxxx xéxxxx à xxxxx xxxxxxx xx xxxxxxxx à xxxxx xxxxxxxxxx xxxxxxxxx.
xxxxxéx xx xxxéx, xxxx xxxxxxx xxx xéxx xxxx xx xxxxxx xxxxxxxxxx. xxxx x’xxxxxxx xxxx xxx xxxxxxx xx xxxxçxxx xxxxx xx xxxxxxxx, xâxxé xx xxxx. x’xxxxxxxxx éxxxx xx xxxxx, xxxx xxxxx xxxxxx à xxxxxx xxx xxxxxxxxx.
xxxx xxxx xx xxxxxxxx xxx xxxx xx xxxéx. xxxxxxxéx, xxxx xx xxéxxxxxx à x’xxxéxxxxx xx xx xxxxx xxx xxxx xxéxxxxxxxx xx’xxxx xxxxxîx xxx xœxx, xxxx xx xxxxxx.
xxxx xx xxxx xxxxxxxx x’xxxxx xéxxxéx à xx xèxx. xxxx x’xxxxxx xxx xx xxxx xxxx à xxx œxxxx xxéxéxéx xx x’xxxxxx. xxxxxx’xxxx xx xéxxxxxx, xx xxxxx xxxxx x’xxxxçxxx xxx xx xxxéx xxx xxxx. x’xx xxxx xxxxxx xxx xxxxxx xx xxxxxxx xx xxxxxx xxx xxxxèxxx x’éxxxxxxxx ; xxxxxx xxxx xxxxx xx xxxxxx.
xxxxxxéx, xxxx xxxxxxx xxx xxxxx xx xxxxxxx. xxxx xxxx xx xxxx xx xxxéx xxxxx xx xxxxxxxxx xxxx xx xxxxx xxxxx xxxxxxx xxxx xx xêxx xx xxxxxxxxxx. xxxxx, xxxxxx, xxxxxxxxxx, xxxx xxxxxx xxx xxxxxx xxxx xx xxxxxx, xxxxxxx xx xx xxxxxxxx. xx xxxxx xxéxxxxx xx xxxxxx xxxxxxxx à xx xxxxxx.
xxxxxxx, xx xxxxx xxxxx xxxx xx xxxxxxx xx xxxx xxxxxxxxx xxx xxxxx xx xxx xxxxxx xx xxx. xxxxxéx, xxxx xx xxxxxxxx : xxxx xx xxxx xxxx. xx xxxxxxx xxx xxxxxxxx x’éxxxxx. xxxxxxxxxx, xxxxx xéxxïxx xx xxxxx à xxxxxxxxxx xxxxxxxxxx.
xxxxxxx, xxxx xxxxxx xx xxxxx : xxxx xxx xxxx, xx xxxxxx xxéxxxxxxx xxxxx xxx xx xxxxx xx xxxxx. xxxx xxxxxxxx. xxxx xxxx xx xxx xx xxxxèxx. xx xêxx xxx xxx xxxxx x’xx xxx xxxxx xx xxxxéxxxxx :
« xx xxx xxx xxxxxx xx xxxx xxxéx, xx xéxxxxxxxxx xx xéxxxé. »
xxxxxxéx, xxxx xéxxxx. xxxèx xxxxxxxx xxxxxxxx, xxxx, xxxxxxxx, x’xxxxxxxx xx xx xêxx x’xx xxx xxxx xx xxxxxxxxx. xxxx xxxxxx xxxxxxxxxx à xxxxxx xxxx xx xx xxxx xxx xx xêxx.
xx xéxxx, xxxx xx xxxx xxxx ; xxxx xxx à xxx, xxx xxèxx xxxxxxîx. xxxxx xx xéxxx, xx xxèxx xx xxxxxxx xxxx xxéxxxéxxxx. xxxxx xéxxïxx xxxx xx xxxxx, xx xxxxxxxxx, xxxxxxx xx xêxx. xx xxxxxx xxxxxxxx xx xxxxxxx. xxxx xxxx xxxxçxxx xxx xxxxx xxxxxx xxx xx xxxxxx xxxx xx xxxxxx xxx xxxxx xx xxxxx. xxxxxxx, xx xxxxxx xxx éxxxxxx xxxxéxxxxxxx xxxxxx x’xx xxxxx. xxxxxxx xx xxxx xxxxxx : xx xxxxxxxxx xéxxxxxxîx. xxxx xxx xxxx xx xxxx xxxxxxxéx, xxx xxxxxxx xxxxxxxx xxx xx x’xxxxxxxx xxxx xx xxxxxx xxxxx xxxx xx xxxx. xxx xxxxx xxxxxxxx xxx xxxxx. xxxx x xx xxxxxxxxx x’êxxx xxxx-xêxx xxxxxxxxxéx. xxx xxxxxx xxxxèxx xxxxxxx x’éxxxxxx. xx xxxxxx xxxxxxx xx xxxxx xxxx xx xxxxxxx xxx xx xxxxxxxxxxx. xxxxxxx, xxxx xxxxxx xxxx xx xxxxxxx xxxx.
xxxx x’xxxxxx xxxx x’xxxéx xx xx xéxxxxxxx, xxêxx, xxxxxxxx xxx xx xxxxôxx. xx xxxxxxx x’xxxxçxxx xx x’xxxxxxx. xxxx x’x xxx xxxxxxx, xx xxxxxxx xx xxxx xxx xx xxxxxx xx x’xxxèxx xxxx xxxx xxxxx xx xxx xx xxxxxx. xx xxxxxxx xxxx xx xxxxx, xxxx xx xxxx : xxxx xxxx xx xxxxx xx x’xxxxx xxxxxxxxé xxxx xx xxxxxx. xxxxxéx, xxxx xxxxxxx à xxxxxx xxxxxx :
– "-xxx xxx xxx xxxxx xxx xx xxxxx ?
xxxxxx xxxxxx, éxxx, xéxxxx :
– -x’xxx xxx xéxxxx xxxx.
xxxx, xxxxxxxx xxxx xx xxxx, xxx xxx xx’xxxx xxxxxxxîx xxx xxxxx.
– -x’xxx xxxxxxxx, xxx xxxx xxxxxxxxxxx xx xxxéx.
– xxxxxx xxxxxxx xx xxxxx xxx-xx xxxx ?
– xxxx xxxx xxxxxxxxxx xxx xxxxxxx. xxx xéxxxxxx xxxx xxxxxxxéx xx’xx xxx xxxx x’xxx xxxxxx xxxxx xxxxxxxxx. xxxx xx xxxx, xx x’x xxxxx
(...) crise cardiaque. Pour ma part, je n’y crois pas ; je pense qu’un esprit lui en voulait.
Justement, je connais la cause de sa mort.
– C’est impossible ! Que racontes-tu !
– Je vous jure que si : je viens de le voir mourir."
SCRIPT | Collège Maria Casarès
Rose a emménagé dans son nouvel appartement. Elle a fait la connaissance de sa voisine, Mme Loisel, qui est veuve depuis peu. Sans l’autorisation de sa mère, elle retourne au musée, fascinée par la tête Mundurucu. Elle s’endort dans la salle Henri Gastaud et "est témoin d’ un meurtre.
Une vérité insupportable...
xéxxxxxéx x’xxxxxéxxxx xxxxxx xx xx’xxxx xxxxxx xx xéxxxxxxx, xxx xxxxxx xxxxx xxxxxxxx xxxxxxxx xxxx xxxxxxxx xx x’xxxxx xxxx xxx xxéxx. xxxx, xxxx xx xxxxx xx xéxxxxxxx, xxxx xxxx xx xxxx xxx x’éxxxxx xx xxxx. xxxxx-xx xxx xxxxx xxxxxxxéx xxx xx xxxx. xxx ! xxxx x’x xxx xêxé ! xxxx xx xxxxxxxx xx xxxxx xéxxxxé xxx xx xxxx xxx xx xxx, xxx xxxxxx xxxxxéxx xxxx xxx éxxxxxx xxxxxxxx, xxxxx xx xx xxxxxxx xxxxx xxxx xxx xxxxx. xx xxxx xx xxxx, xxxx xx xxxx, xxxxxxx xxx xxxxx xxxxxx xxx xx xxx, xxxxxx x’xxxxxx xxx xx xxxxxx xxxx xx xêxx xx xxxx xxxx xx xxxxxxxx xxx à xx xéxxxxx. xx xx xxxx xx xxxx, xxxxx xxxxx xx xxxx xx xxxxxxx, x’éxxxxxxxx xx xxxx xx xxxx, xxxx xxxx xxxxxxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxxx xx’xxxx xxxx êxxx xxxxxxéx à x’xxxxxxx xxxx xxxx x éxé xéxxxx.
xxxxxxx xx xxx xxxx x-x-xx xx êxxx xxxxxx ? xxxx xx xxxxxxx x’éxxxxxx, xxxx xx xxxxxxx xxxxx xx xxx xxxxxxx x’xxx xxxxèxx xéxxxxxxéx :
« xxx xxxxxx, xx xxxx xx xxxx, éxxxxxx-xxx, xx xxx xx xxxxx xx xxxx xxx xxxxxxxxxx, xxxxxxx-xxx xxxx xxxxxxx, x’xx xxxxxx xxx xxxx xx xxxxxxx...
– xx xxxxxx xxxx, xx xxxx xxx xx xx xxxx xxx xxxxxx xxxxxxxxx, xxxx xxxxxx xxxx xx xxxxxx xxèx xxxxxxxxé, xx x’xx xxxxxxxx, xxxx-êxxx xx-xx xxxx xxxx xx xéxxxxé xxxxxxx xxxxx xxxxxx xxxx xxxxx xx xxx xxxxxxxxxxx, xxxx xxxxxx xxxxxxx, xx xxxx, xxxx, xx x’xxx xxx xxxxx ! »
xxxxéx xxx xx xxxxxxxxx, xxxxxxx xxx xx xxxxx xxxxxxxxx x’xxxxxxxéxxxxxxx, xxxx xxxx xx xxxx xxxxxxxxx, éxxxxxéx xxx xxx xxxxxxxx.
« xx xxxx xx xxx x’xx xx, xxx xxxxxx... xxxx xxxxxxxxx xxxx xx’xx xxxxx x xxxxx xx xxx xx xxxx... xx xx xxxx x’xxxxxxx ! »
xxxx xxxxxx x’xxxxx, xx xxxxèxx xxxxxxx, xx xxxxxx xx xxxx xx xxxxxxxx xx x’éxxxxx xxx xxxxxxxxx, xxxx xxx xxxèxx xxxxxxxxxxx xxxxxx xxx xxxx à xx xéxxxxé.
xx xxxxx xxxxxxx xxx xxxxxxx xxxxxéx xx xxxxèxx xxxxèxxx xxxxxx x’xxxxxx xx xxxx, xxx xxxxx xxxxx xxx xxxxx xx xxxxèxx xù xxxx xxxx xx xxxxxx xxxx xxxxx xxx xxxxxxx xx’xxxx xxxxxxxxxxx xxxx xxxxx xx’xxx xxx xxxxxxxx xx éxxxxxxx xxxx éxxxxxxxx xx xxxxxxxxx. xxx xxxx xxxxxxxxxx xx xxxxxxx xxxx xxxx xxx x’xxxxxxxxxxx xxxx xxx xxxxx xxxxxxx xxxxx xxxx xéxxxxxx xxxx xxx xxxxxxxx. xxx xxxxxxx xx x’xxxxxxxx xxxxxxxx xx xx xxxxxxx-xxxxxxé xxx xxxx xxxéx xxx xx xxxxxx, xxx xxxxxxx xù x’xx xxxxxxxxx xxx xxxxxxxxx xx xxx xxxxxxxxx xx xxxxx xxèxxx xxx xxxxxx xx xxèxx x’xx xxxxx xxxxxxx xx’xxxx xx xxxx xxxxxxx xx xxx xxxxxx.
xxx xxxxxxx xx xx xèxx xxx xxxxxxxxxx xxxxx, xxx xxxxxxxxx xxxx xxxxx xxxxxxx xx’xxxx xxxx xxxx, xx xx xxx xxxxxxx xxxx xxxx xxxx x’xxxxx xxx xxxxxxxx xxxxxxxxxx xxxx xx xéxéxxxxxxxx. xxxx xxx xêxxxxxxx xéxxxxxxxéx, xxxx xxx xxxxxx xéxxxéxéx xx xxé x’xxx xxx xxxxx xx xéxxxxx xxxxéx, xxxx xêxx xx xxx xxxxx xéxxxxxxxxxxxx xx xx x’xx xéxxxxx à xxxxxx, xxxxx xx xèxx xxxxxxxx à xxx xxxxxxxxxx xxxx xxéxxxxxxx xxxx xx xxxxx xxxxxxxx, xxxxx xxx
(...) les biens les plus précieux.
Avant de rejoindre sa mère, elle ose poser une dernière question à Mme Loisel :
« Il se fait tard, je dois partir, est-ce que vous êtes avec moi ? Etes-vous prête à revenir avec moi dans la salle Gastaud pour que je vous montre l’insoutenable vérité ? »
SCRIPT | 3eA Collège Colette
Rose et Mme Loisel, veuve du gardien du Musée, ont un échange sur le crime dont a été témoin Rose, commis dans la salle Gastaud. Rose essaie de convaincre Mme Loisel qu’elle a assisté à un meurtre, celle-ci n’y croit pas dans un premier temps, puis elle est touchée par l’émotion de Rose.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Vieille_Charit%C3%A9
xxx xxxxxx xxxxxxx xxxx, xx xxx xéxxxxxxx.
xxxxxx xxxxxxxxxxxx xéxxxé, xx xxxxxx xxxx ?
xxxxx xx xx xxxx xx xxxxx xxxx...
xx xx xxxx xxx xûxx xxx xx xxxx xxx xxxxx xxéx, xéxxxx xx xxxxxxx xxxx, xéxxxxxxx.
xxxx xûx xxx xx ! xxxxx xxxx xéxxxx xx xéxxxé !
xxxx-êxxx... xx xxxx xxxx, xx xxxéx xx êxxx xxxxé à xxxxx xxxxx, xxx xxx xxxxxx xx xxxxxxxxx xxx xx xxxêxxx.
xxxxxxxxx ! x’xxx xxxx xxxxxxx xxxxxxxxxx... xx xxxx xûxx xxx xxxx xxxx xxxxé xxx xxéx xx xxxxx xxxx.
xxx xxxxxx xxxxxx xxx xxxxxx xxxx xx xxxxxxx xxx xx xxx, xù xxxx xxxxxxxxx xxx xxxx xx xxéx. xxxx xéxxxx xxxxxxxxx :
x’xxx xxxx... xxxxx xxxx xxxxxxxx xxxxxxxéxx xà.
xxxx xéxxxèxx xx xxxxxxxxx. xxx xxxxxx xx xxxxx xxxxxxxx xxx xxxx xx xxxxx xxxxx xxx xxxxx xx xxxx xx xx xxxxxxx xxxx xx xxxxxx xxxxx.
xxxxxéxx xx xxxéx, xxx xxxxxx xx xxxxxx xxxx xéxxxxx xxxx x’xxxxéx xx xxxxxxx xx xx xxxxxxxx xxxx xxxx, xxx xxxxx xxxxxxxx xxx xxéx. xxxxx-xx xxxxxxxx xxxxx xx xxxxx xxxxx-xxéx xù xxx xxxxxxxé xx xxxxxxxx xx xxxx xx xxxxx x’xx éxxxxxx xxxxx xxxxx.
xxx xxx-xx ?, xxxxxxx-x-xxxx.
xx xxxxxx xxxx... « x’xxx xx xxxx xx xxxxxxx xù xxxxxx xxx xxxxèxx... »
xxxx xxxxxxx xx xxxxxxx xxxx, xxxxxxxxxéx. xxxxx-xx xxxxxxxx, xxx xxxx xxxxéx :
« xxxxxxxxxx xxxxxxxxx xxx xxxxxx xxx xxxxxxxx x’xxxxxx »...
xxxx x’xxxxxxxxxx à xxxxxxx. xx xxxxxxx xxxx xxxxxx xx xxxx xxxxxxx xxx xxxx x’xxxxxèxx :
xx xxxxx ?
xxx xxxxx... xx xxx xxxx.
xxxx xxxx xxxxxxx, xxxx xxxxx xx xxxxx xx xxx xxxx x’xxxxxxxxxx xxxx xx xéxxxxxx.
xxxx xxxx xxx xxxxxxxx xx xx xxxxx xx xx xxx xx xxxxxxxx xxxxx-xxxxxx. xxxx xx xxxxxx xxxx xéxxxxx xxxx xx xxxxx xxxxx xxxxxxx. xxxxx xxxxxxxx xxxx xx xxxxx à x’xxxxéx xx xx xxxxx. xxxxxxx, xxxxx xxxxxxxxx xx xxxxx xx xxx xx xx xxxxxxxxx xx xxéx xxx x’xxxxxxxxxxxxx.
xxx x’xxxxx xxxxxé ! x’xxx x’xxxxx xx xx xxxxx xx xxxx xx xxxxxxx, xxxxxxx xx xxxxx...
xxx xxxx xxxxxx xxxxxxxxx xxxxxx x’xxxxx, xx xxxxx xxxxxxx. xxxx xxxxçxxx xxx xxxxxx xxxxxxx xxxxxxxxx xxx xxxxxxx xxxxxxxéx ; xxxxx-xx xxx xxxéx xxx xxx xxxxx xxxxx xxxxxxxxxx x’xx xxxx xxxx. xxxx xxxxxxx xx xxxxxxx xxx xx xxxx xx x’xxxxxîxx xxxxxxx. xxxxx xxxxxxxxx xx xxxxxxx. xxxxxxx, xxx xxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx xxxx xxxx xxxxx xx xxxxxx, xxxx x’xxxxxx xxxxxé xxx xx xxxx. xxx xxxxxx xxxxx xxxx xxxxxx xxxx xxxx xxxxxx xx xx xxxxxxxx ; xxxx xxx xxxx xx xxxxx xxx xx xxxxxx xxxx xxx xxxxx xxxxxxxxxx xx xx xxx xxxxx xx xxxxx. xxxxx xx xxxxxxx x’xxxêxxxx xx xxxxxx xxx xxxx xx xxxxxxx.
xxxxxxxx xxxxxxxx xxxx xxxx, xx xxxxxxxxx xx xxxxxxx x’éxxxxxxx, xxxxx xx xéxxxxxx à xxxxxxx xxx xxxx...
xxxxx xx xxxèxxxx xx xx xxxxxxxx xxxxxxxxxx xxxx xx xêxx xxxxxxxxx. xxx xxxxxx x’xxxxxxxxxx, xéxxxxxxx à x’xxéx xx xxxx xx xxxx xx xxx xxxx ; xx xxxxxxxxxx xxxx x xxxx xxx xxxx xxx xxx xxxxxxé xxx xxxxxxxx.
xx xxxxx
(...) agrippe la main de sa voisine et de l’autre prend la tête... à cet instant, une sorte de décharge les traverse. Impossible de bouger, elles sont paralysées ! C’est alors que Mme Loisel est à son tour témoin de la tragédie qui a frappé son mari.
– Mais, je le connais ! s’exclame-t-elle.
SCRIPT | Collège du Tonkin
Rose finit par convaincre Mme Loisel : elle sait comment réactiver la vision qui lui a montré la mort de son mari, le gardien du musée.
Elles retournent dans le musée, dont la vieille dame a gardé les clés, en pleine nuit. Quand elles touchent la tête Mundurucu, Mme Loisel voit enfin l’esprit de l’indien qui a tué son mari, et se rend compte qu’elle connaît l’indien...
A vous d’imaginer qui est exactement le meurtrier du gardien, comment Mme Loisel le connaît et quel est le mobile du crime !
xxxxxx xxxxxx xxxxxîx xx xxxxxxxxx xx xxx xxxx ! xxxx xxx xxxéxéx, xxxx xxxxx xxxx xxxxxxé xxxx çx, éxxxxxxxé xxxxxxxx xxxxx xxxxxxèxxx xx xxéxxxxxx, xxxxxxxé xxx xxxxxxxxx xx xéxxxxxxxxx xxxxxxxxx, xxxx xxx x’xxxxxxxx xx xxxx xxx éxxxxxxx à xxxxxx xxxxxx éxxxx xxxxxxxxxxxxxx. xx xxxxxx xx xx xxxxx xxx à xxx xxxxxxx x’xxx xâxxxx xxxxxxxxxx, xxx xxxxxx xxxxxéx, xxx xxxx xxxxéx xx xxxéx xxx xx xxxxxxx, xxxx xx xxxxx xxxx, xxxxx xxxxxxxéx, xxxx xxxxx xxx xx xxxx xx xx xxxxxx, xxxx xxx xxxxx xxx xxxxx, xx xxxxx x’xxx xxxêxé xxxx xx xxxéx, xx xœxx xx xx xxxx xx xx xxxxxxx xxx xxx xxxxxxxxxxx xxxx xxx xxxxx – xxxx, xxxxxx xxxxxx xx xx xêxx xxxxxxxxx ; xx xxxx-êxxx xêxx xxxx xxx xxxxxx, xx x’xx xxxx xxxx xxxxxxx x’xxxxxx xx x’xxxxxx…
xxxxxx xxxxxx xxxxxîx x’xxxxxxxx xxxx xx xéxxxxé xxxx xx xxxx xxxx xxxx xxxxxx, xxxxxxxx xxxxxxxxxxxx xx x’xxxxx xxxîxéx xx xxxxxx xxxx xx xxxéx, xx xxxx xxx xxxxxxxx xx xxx xxxxxxxxx, xxxxxxxx xxxx, xx xxxxxxx xxx xxxxxxxx, xxxx xxxxxxx xx xxxxxxx xx xxxxèxx. x’xxx xxxxx xxx xxxxx xx xxxxxxxxxx xxxxxx xx xéxxxxxxxx, xxx xxxxxxxxx x’xxxéxxxxxx, xxxxxxx xxxxx xxx xéxxxxx xxxxx, xxxx xx xxxxxxxx, xx xxxxxxé, xx xxxxxxx.
xxxx, xxxxxxéx, x xxxxxxxxxx xx xxxxxxxxx xxx xx xxxxx xxxx xxxxxx xèxx xxx xxx éxxxxxx, x x’xxxxxxxxxx x’xxxxx xéxx xxxxxxxxx xxèxxxx, xx xxxxx xxxx, xxxx xx xxxxxxx x xxxxxxx xxx xxxxxxxx xxxxxx xx xxx xxxxx, xxxx xxxxxxx xxxxxx xxxxxx, xxxxxxxx xxxxxxx xx xéxxxxx, xxxxx xxxxxxx xxxxx xx xxxxxx xxx, à xx xxxxxxxxxx xxûxéx, xx xx xxxxxxxxx xxxx xxxxx xxx xx xxxxxxxxxx xxxxxxx xxxx xxxxx xxxx, xx’xxxx x’xxx xxx xxxxxéx xx xxxxxxxxx xxx âxx xxxxxé, xx xxxxx xx xxxxxxx xxxx-êxxx xxxx xx xxxxxxxxx xxxxx. xxxxxxxx, xxxxx xxxx, xxxx xx xxxx xxxxx xxxx xxxx âxéx xxx xxxxxx xxxxxx, xxxxx xx xxxxx 14 xxx xx xxxxxxxxxx xxxx xxxx, xxxxx xx xx xxxxx x’éxxxx xxxxxxxxxx xxxéxéxé xxxx xxxxxxxx xxxx xxxx xxx xxxxx xxxxxxxxx xx xxx xxxxxxxxx.
xx xxxxx xxx xxx xxxxxxx xx xxxxxxxxxx xxxéxxxxxx xxxxôx xxx xx xxxéx xxxxxxxxx, xxxx xx xxx xxx xxx xxxxxxxxxxx xx xxx xxxxxxxx xxxx xxxxxxxxx, xxxx x xxxxxx xx xxxx, x’âxx xxx xx xxxxxx, xx xxxx êxxx xxxxx à 11 xxx xx xxxxx à 75 xxx, xx xxxx x xéxx xxxx xx xxxxxx xxx xxxxxèxxx xxxxxxxx, xxx x’xxx xxxx xxxxxxx x’xx xxxx – xéxéxxxxx, xxxxxxx x’éxxxx, xxxx xxxxxxx êxxx xxxxxxxxéx à xx xxxxxxxx, à xx xxxx, à xx xxxxx xxxxx.
x’xxx xxxxx xêxx xxxxxxxxx xxx x’x xxxx xxxxxxx xxxx xxxx xx xxx xxxx.
xxxxx xêxx xx’xxxx x xxxx xxxéx xxx xxxxxxx’xxx x’xxxxxxxxxxx xx xxxxxxx, xxxx xx xxxxxxx xxxxéxxxxxxx xéxxxxxxx, xxxx xéxxxxxx xx xéxxûx, xxxx xxxxxxxx xxxx xxxxxxx xxxxxxxx xxx xxxxxxxx xxxxxxxx xxx xxx x xxxxéx xxxxx xêxx xx éxxxxxx xx xxx xxxxxxx xxxxxx, xxxxxxxxx x’xxxxxxxxxxx xx xxx 14 xxx xêxx xx, xxxx xx xxxx, xxx xxxxxxx xx xxxx xxxxxx xxxx à xxxx xxxxxxxxx.
xxx-xx xx’xx xxxxxx xx xxxxèxx xxx xxxxxxxx ? xxxx xxx, xxxxxx, éxxxx xx xxxxxéx xx xxxxxxx, xx xxxxxxxxx x’xxxxxxxxxxx xxxx x’âxx xxxxxx, xx âxx, xxx xxxxxxxx-xx, xxxxx xx xxxxxxxxx xx xx xxxxxxéx, x’x xxxxxxxxxx xx’xx xxxxxxx, xxxxxxxx xx xxxxxx xx xxxxx, xxxxxxx xxx xxxxxx, êxxx xxxxx xxxxxxxxxxxx xx xxxxxxxxxxxxx xx’xx xxxxxxx-xé ; xxxxxxx xx xxx xxxxxx xxxx xx xéxxxxxxx, xxxxxxx xxxxxxx xxx xxx xx xxxxx xx xx xxxxxxxx, xx x xx xxx xxxxxx xxx xxxx xxxxxxx.
xxxxx xxxxx xxxxxxxx x xxxxxxxé, xxxx xxxxx 14 xxx, xxxxxxx’xxx xxxx x xxxxxxxx 14 xxx xx xxxxxxxx xxx xx xxxxxxxxxxxxxxx ! xxxx xx xx xxxx xxxx xx xêxx, xxxx xx xxxxxxxîx xxxxxxxxxxxxx xxxx xx xxxxxx, xxxx x x’xxxxxxxxxx xxx xx xxxxxx xxxéxxxx x’xxx xxxx xx xxxx, xx xxxxèxx xxx xxx xœxx xxxxé, xxx xxxxxxxxx xx xxx xxxxxx.
xxxxx xxx xxx xxxxéxx xxxxxxxxxx à xxxxx xxxxxxx xxxx xx xêxx xx xxxx, xxxxxx xxxxxx x’xxx éxxxxéx xxxxx xx xxxxx xxxxxx, xxxxxxxx à xxxxxxxxx xxx xxxxxxxx, à xxxxxxxxx xxx xxxxxxx, xxxx xxxxxxx xxxx xxxxxxxxx xxxxxxxxxx, xxxx xx xxxx à xx xxxx xxxxxxxxxéx xxx x’éxxxxx xx xxxx - xx xxx xxxxxx xxxx x’xxxxxxxxé xxxx xxxxx xx xxxxxxx xxxxxx x’xxxxxxéx -, xx xxxxxxx xxxxx xxxx xxx xxxx : xx xxxxxxx xxèx xxxx xxx xxxxx, xx x’xxxxxxx… xxxx xxxx xx xxx à xxxxx, xxxxxx xxx xxxxx xxx xxx xxxxxxxx xxxx xx xxx xxxxxxxx, xxxxx xxxx xx xx xxxxx xxxxx xxxxxxx, xxxxxxxxxxx xxxxxx xxxxxx à xxx xxxxxx xxxx, xéxxxx xxx xxxxxxxxx, xxxx xx xxxéx, x’xxxxxx xxxx xxx xxxx xx xxxxxx, xxxxéx xxx xx
(...) pas entendre, court hors de la salle Henri Gastaut, abandonnant Madame Loisel à son triste sort, dévale les escaliers, sort du musée, s’enfuit dans les rues du Panier, avalée par la nuit, elle ne se retourne pas, détale droit devant, à en perdre haleine, son cœur qui tambourine, ses tempes qui pulsent, ses jambes légères - Rose court retrouver la gaieté de ses 14 ans.